مراقبت از استقلال هنر دوشادوش مصيبت‌ها
گفتگوی روزنامه اعتماد با دست‌اندرکاران سال‌نوا و محمدمهدی گورنگی مدیر اجرایی سال‌نوای موسیقی ایران
دوری از جريان‌های غيرفرهنگی
محمدمهدی گورنگی، مدير اجرايي سال‌نوا
درباره اهميت استقلال اين رويداد، شيوه و اهداف برگزاری آن به روزنامه اعتماد مي‌گويد:
«بي‌شک، سال‌نوا تلاش مي‌كند تا هر دوره به اهداف خود نزديک‌تر شود و به گواهِ
كارنامه ده ساله خود و به عقيده من در اين مسير موفق بوده است. امروز بخش مهمي از
جامعه موسيقی ايران، مفاهيمی چون همدلی، احترام، اعتماد، اتحاد صنفی و مستقل بودن
را در بستری از مِهر و دوستی، در سال‌نوا تجربه كرده‌اند. اميدوارم با تداوم اين
رويدادِ جمعی، تمامی اهالی شريف و مستقل موسيقی، در آن مشاركت داشته باشند و آن زمان
است كه سال‌نوا به يكي از اهداف مهمش رسيده است.
كمي درباره مراحل طي شده در سال‌نوای
هفتم كه به مراتب نسبت به دوره‌هاي قبل سيستماتيک‌تر پيش رفت، صحبت می‌كنم. پس از
برگزاري ششمين دوره، در بهمن‌ماه ۱۳۹۹، به اتفاق علی جعفری‌پويان عزيز، تصميم
گرفتيم تا با دعوت از چند نفر از هنرمندان سرشناس موسيقی، مقدمات برگزاري سال‌نوای
هفتم را دقيق‌تر و منظم‌تر فراهم كنيم. به همين دليل در آذرماه ۱۴۰۰ شورای تخصصي
هفتمين سال‌نوای موسيقي ايران، متشكل از هنرمندان، حسين عليزاده، مينا افتاده،
وارطان ساهاكيان، بهرام دهقانيار، ابراهيم لطفی و علی جعفری‌پويان به عنوان دبير
هنری و بنده به عنوان مدير اجرايی تشكيل جلسه داد. در اين شورا، مباحث پژوهشی
موسيقی و عملكرد هنرمندانِ اثرگذار در يك قرن گذشته موسيقی ايران، طي جلسه‌های
متعدد بررسي شد. در ادامه هنرمندان عليرضا ميرعلی‌نقی و كياوش صاحب‌نسق به عنوان
عضو شورا و آزاده اميری به عنوان نماينده گروه اجرايی به شورا پيوستند. همزمان
گروه مشاوران سال‌نوا نيز با حضور هنرمندان، ناصر رحيمی، حميدرضا ديبازر، رامين
بهنا، داريوش تقی‌پور، كيوان فرزين، بهرام جمالی و علي مغازه‌ای تشكيل شد.
انتخاب هنرمندانِ بخش‌هاي نكوداشت،
يادبود و مراكز موسيقي در بخشِ جديدِ «نشان»، حاصل تصميمات شورای تخصصی سال‌نوا
بود. با وجود برنامه‌ريزی براي برگزاري مراسم، رخدادها و شرايط اجتماعی كشور به
گونه‌ای پيش رفت كه اين اتفاق ميسر نبود و سال‌نوا به احترام مردمِ شريف ايران،
صبر و سكوت را برگزيد و اين سكوت ادامه پيدا كرد تا زمستان ۱۴۰۲ كه مجددا برنامه‌ريزی‌ها
براي برگزاری سال‌نوا در خرداد ۱۴۰۳، آغاز شد.
يكی از زيبايی‌های سال‌نوا، احساس
مشاركت و حركت گروهی است. جمعي از موسيقی‌دانان گردِ هم مي‌آيند و هر كس بنا به
توان و خواستِ خود، در تامينِ اوليه منابعِ مالی مشاركت می‌كند. در اين دوره حدودِ
۲۵۰ هنرمند، به صورت مشاركت مالی، هنری، تخصصی يا تامين امكانات، با سال‌نوای هفتم
همكاري داشتند. پس از جمع‌آوری مشاركت‌های مالي از هنرمندان و همچنين چند مركز
مستقل فرهنگی، گروه اجرايي سال‌نوا وارد پروسه پيش‌توليد چهار بخشِ اصلي
«نكوداشت»، «يادبود»، «نشان» و «يادنشان» شد.
بخشِ «نكوداشت»، قديمی‌ترين بخش سال‌نواست
كه از اولين دوره به عنوان بخش اصلی سال‌نوا مطرح شده است. در اين بخش چند نفر از
موسيقی‌دانان ايران مورد تجليل قرار می‌گيرند و «تنديسِ سال‌نوا» و «لوحِ سال‌نوا»
را دريافت می‌كنند.
در سال‌نواي هفتم، آيينِ نكوداشتِ
هنرمندان: احمد پژمان، نوين افروز، رافائل ميناسكانيان، مهران روحاني، محمدرضا
درويشي، حميد متبسم، آذين موحد، افسانه جهانگيري و نازلي جهانگيري برگزار شد.
بخشِ «يادبود» كه به هنرمندانِ درگذشته
موسيقی اختصاص دارد، از سومين دوره به سال‌نوا اضافه شد. در اين بخش از تمبر
يادبود يا پوستر يادبودِ چند هنرمندِ فقيد موسيقی رونمايی و به همراه «لوح يادبودِ
سال‌نوا» به خانواده‌هاي هنرمندان درگذشته اهدا مي‌شود. در سال‌نواي هفتم، آيين
يادبود زنده‌يادان: مصطفی كمال پورتراب، والوديا تارخانيان، محمدتقی مسعوديه، هرمز
فرهت، فرامرز پايور، اميراشرف آريان‌پور و گلنوش خالقی برگزار شد.
بخش «نشانِ سال‌نوای موسيقی ايران»
بخش جديدي است كه با هدف تشويق و قدردانی، از دوره هفتم به سال‌نوا اضافه شد. در
اين دوره «نشان سال‌نوا» به چهار مركز موسيقي تعلق گرفت كه عبارتند از: انجمن
فيلارمونيک ايران، خانه هنر خرد و خانه پايور، انتشارات پارت و مجموعه شهر صدای
پارسيان.
بخش «يادنشان موسيقی ايران» نيز از
سال‌نواي هفتم به اين رويداد اضافه شد. در اين بخش از تنديسِ يادنشانِ پانزده هنرمند
موسيقي كه در فاصله سال‌نواي ششم تا پايان بهار ۱۴۰۳ درگذشتند، رونمايي و به همراه
«لوحِ يادبود» به خانواده‌های زنده‌يادان: داود جعفری اميد، اميرتيمور پورتراب،
علی اكبرپور، محمد اسماعيلي، منوچهر اسلامی، حسن ناهيد، محسن افتاده، محمود جعفری
اميد، جمشيد عندليبی، مينو افتاده، حسين زمان، اميرفرشيد رحيميان، ليلي افشار،
آيدين الفت و پورنگ پورشيرازی اهدا شد. همچنين به نام و يادِ هنرمندان فقيد بخش‌های
يادبود و يادنشان، نهال‌های درخت با همكاري «گروه درختكاری بازدم» در پارك ملی
توران كاشته شد.
به عقيده من استقلالِ انديشه و
كردار، نشان از تعالی روح، رشد و بلوغ انسان است. سال‌نوا با نگاه و تفكر مستقل
هنری و به دور از هر جريان غيرفرهنگی يا دولتی، پايه‌گذاری شد. شايد به همين دليل
است كه هنرمندان انديشمند و غير وابسته، با اعتماد و با دل و جان، در هر دوره به
سال‌نوا می‌پيوندند تا در رويدادی سهيم باشند كه خود را از هرگونه منفعت فردی و
وابستگي‌های غيرهنری محافظت كرده است و به تعالی هنر و موسيقي ناب و ارج نهادن به
هنرمندان مستقل می‌انديشد. اهالي اين وادي، غير از هم، كسي را ندارند و اين با هم
بودن، اوج احترام، اتحاد و اقتدار است.
در پايان از شما روزنامه‌نگاران شريف
و تمامي مديران و دست‌اندركاران سال‌نوا، گروه اجرايی، روابط عمومی، تصوير، صدا،
اجرا، فضای مجازی، طراحی، آهنگسازی و... تشكر و يادآوری می‌كنم؛ برنامه‌های اين
رويداد، با عنوان «هفته سال‌نوای موسيقي ايران» به زودي در فضای مجازی و پلتفرم
«هاشور» منتشر می‌شود. به اميد روزهای خوب.»
پنج‌شنبه ۲۵ مرداد ۱۴۰۳
کلید واژه:
گورنگی محمدمهدی گورنگی سال‌نوای موسیقی ایران